Σαν σήμερα συμπληρώνονται τρία χρόνια από τη σφαγή στο Μπεσλάν. Κάτι τέτοια γεγονότα η ανθρωπότητα δεν πρέπει ποτέ να τα ξεχνά, καθώς είναι αποδείξεις για το πόσο κτήνη μπορούν να γίνουν κάποιοι "άνθρωποι".
Η απίστευτη βαρβαρότητα που διέπραξαν οι Τσετσένοι "μαχητές της ελευθερίας" στο Μπεσλάν ξεπέρασε τα όρια της βαρβαρότητας στο όνομα κάποιου "ιερού σκοπού".
Η ιστορία της μάνας που οι υπάνθρωποι την έβαλαν στη φρικτή θέση να διαλέξει ποιο από τα παιδιά της θα έσωζε μέσα από το σχολείο του τρόμου είναι ένα μικρό δείγμα για το τι έγινε εκεί.
Ωστόσο εμείς ζούμε στην Ελλάδα, όπου ακούγονται φωνές που δικαιολογούν αυτή την βαρβαρότητα με σχόλια του τύπου "οι Τσετσένοι υπέστησαν τόσα πολλά από τους Ρώσους και θα πρέπει να τους κατανοήσουμε".
Αλήθεια εάν ανάμεσα σε αυτούς τους 1000 ομήρους και τους 334 νεκρούς από τα οποία 186 ήταν παιδιά, ήταν τα δυο παιδιά τους και τους ρώταγε κάποιος "διάλεξε ποιο από τα δύο θα ζήσει" ποιο θα δίαλεγαν?
1 σχόλιο:
Συμφωνώ και εγώ.
Η βία, οποιουδήποτε είδους και ιδίως στην ακραία μορφή της αφαίρεσης ανθρώπινης ζωής, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΘΕΙ. Και αυτό ισχύει ακόμα και όταν πρόκειται ουσιαστικώς για «αντίποινα», αφού, αναγκαστικά, μεταξύ δράσης και αντίδρασης θα έχει μεσολαβήσει χρονικό διάστημα ικανό να θέσει σε λειτουργία τη λογική που επιβάλει η ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια να μη θεωρείται μέσω συμψηφισμού.
Αν όμως θυμηθεί κανείς όσα υφίστανται κατά καιρούς οι Τσετσένοι, ή οποιοσδήποτε άλλος λαός, από τους Ρώσους ή οποιαδήποτε άλλη «υπέρ»δύναμη δεν μπορεί να μη σκεφτεί ότι η βία, ορισμένες φορές, μπορεί να ΑΙΤΙΟΛΟΓΗΘΕΙ. Και αυτό γιατί στο μυαλό ενός απαίδευτου, πάμφτωχου και στερημένου ανθρώπου, που επί γενεές ολόκληρες καταπιέζεται και υφίσταται απώλειες, δύσκολα μπορεί να εμφανιστεί κάποια άλλη ιδέα ως καταφύγιο, εκτός από τη βία ως μορφή εκδίκησης. Στην περίπτωση αυτή δεν ξεκινά καν η διαδικασία της λογικής. Δεν υπάρχουν τα μέσα που θα την κινητοποιήσουν. Έτσι οι ομάδες, εθνότητες, μειονότητες κλπ αφήνονται έρμαια στη βούληση πολιτικών θρησκευτικών ή οικονομικών συμφερόντων. Και από αυτήν την άποψη μπορώ να βρω αιτία στο αιτιατό.
Συνεπώς νομίζω ότι τελικώς αυτό το οποίο επιβάλλεται να μην ξεχνάμε είναι ότι χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια, από όλους, έτσι ώστε κανείς να μην φτάσει στην κατάσταση να θεωρεί τη βία ως μέσω αντίδρασης. Ώστε να μπορούν όλοι να σκεφτούν πριν πράξουν.
Αλήθεια αυτό πόσες φορές την ημέρα το σκεφτόμαστε και πολύ περισσότερο πόσα κάνουμε γι’ αυτό; Εγώ, δυστυχώς, τίποτα.
Δημοσίευση σχολίου